محرم در تکرار معنا پیدا می کند
تکرار در تکثر خود به انسان معرفت وجود میآموزد. به انسان می آموزد که برای کاری که مکرر به آن دست میزند اندکی تأمل کند. چه زیبا دکتر شریعتی در خاصیت تکرار، این موضوع را ادا می کند، آنجا که می گوید: « بسیار گفتهاند و بسیار شنیدهاید پس به تکرار نیازی نیست؟ چرا هست. مگر نوروز را خود مکرر نمیکنید؟ پس سخن از نوروز را نیز مکرر بشنوید. در علم و ادب تکرار ملالآور است و بیهوده «عقل» تکرار را نمیپسندد. اما «احساس» تکرار را دوست دارد، طبیعت تکرار را دوست دارد، جامعه به تکرار نیازمند است و طبیعت را از تکرار ساختهاند، جامعه با تکرار نیرومند میشود، احساس با تکرار جان میگیرد.»
محرم هم سالیانی است که از تکرار دست بر نمی دارد و سال به سال با رنگ و بویی متفاوت تر از سال قبل برقرار می شود. اما راز و رمز محبوبیت محرم در میان عمومیت ملت چیست؟ و یا به قول حضرت محتشم کرمانی حقیقتاً این چه شورش است، که در خلق عالم است؟
محرم را باید در هدفش جستجو کرد. هدفی که غایت آن بالطبع باید رسیدن به تعالی برای انسان ها باشد تا بتواند در میان عمومیت ملت اثر گذار و پا برجا بماند. که به تحقیق محرم از این قاعده مستثنی نبوده و نخواهد بود. هدف محرم راه رفتن بر روی محوریت اسلام و دیانت و انسانیت است. هدف محرم رسیدن به سعادت ابدی برای عالمیان است. آنجا که پیغمبر در نقش سبط جوان خود از تعبیر چراغ هدایت و راهبان مورد اطمینان استفاده میکند و او را همچون کشتی نجات در دریای مواج روزگار نام می برد.
هدف حسین بن على اروحنا فداه و فدا اسمه و ذکره، تنها در شهادت و یا گرفتن به حق زمام حکومت خلاصه نمی شود بلکه هدف و غایت اصلی آن بزرگوار در هدایت آحاد ملت در سمت و سوی الهی و جلوگیری از ورود کجی ها و زشتی ها و پلشتی ها در برنامه واحد زندگی بوده است.
محرم هرسال مجالی است برای بازیابی خودمان در بیراهه های زندگی و رسیدن به طریق اولی صداقت و هدایت در لوای دو امانت بزرگ نبوی یعنی قرآن کریم و اهل بیت مطهر است. به تحقیق محرم تنها نعمت خداست که با آن هوای نفس خود را از آلایش ها پالایش می کنیم و برای سال قمری جدید، خود را آماده خدمت به خلق خدا می کنیم. و حال این تکرار یکی از پر ثمرترین ثمرات عالم برای انسان خواهد بود.
بارالها! ما را در این محرم عزیز از آلایش ها مبرا و پالایش بفرما.
بارالها! به محمّد و آل محمّد، آن خیرى که از تو خواستیم و نخواستیم، به ما عنایت کن و از هر شرّى به تو پناه بردیم و پناه نبردیم، ما را از آن در امان بدار.