اللّهمّ صلّ علی فاطمهٔ و أبیها و بعلها و بنیها [و السّرّ المستودع فیها] بعدد ما أحاط به علمک
در این عالم هستی و تنهایی، حروف به تنهایی هیچ معنایی از خود نشان نمی دهند بلکه با کنار هم قرار گرفتنشان واژه هایی قابل درک برای انتقال ارزشها و دیدگاهها مورد استفاده می باشند و هر گاه ارزشها به پس لرزه های بی ارزشی گرفتار شود آنگاست که زبانی به قداست زبان اهل دین و با مدد از حروف آسمانی، بشریت را از فرطه ی نابودی نجات می دهند و به سرمنزل حیات طیب رهسپار می کنند.
چند ماهی است که از فوت رسول عشق و رحمت نمی گذرد و فاطمه (س)، مادر سادات متحمل رنج های بی خردی مردمانی می شود که در ظاهر دین مدارترین مردمان و در باطن بی خردترین آنها می باشند. مردمانی که فدک را در عین بی عدالتی از او می گیرند و پهلویش را بی مهابا می شکنند و به نوه ی رسول خدا، محسن عزیز آسیب می رسانند.
علت را اگر جویا شوی، مشاهده خواهی کرد که حرف مرضیه زهرا (س) حرف بازگشت به انسانیت در مدار الوهیت بود. حرف بازگشت به دین رحمت محمدی (ص) بود. حرف اثبات حق به ناحق خورده ی خاندان نبوی بود.